Ludność we Francji

Prawie 94 proc. mieszkańców Francji stanowią Francuzi, ale szacuje się, że tylko 90 proc. z nich urodziło się w tym kraju, natomiast aż 30 proc. miało co najmniej pradziadków, którzy byli obcokrajowcami. Z najnowszych danych (z 1 stycznia 2011 r.) wynika, że ludność Francji liczy ponad 65 mln, z czego 63 mln we Francji metropolitarnej.

Zmiany demograficzne

Francja zajmuje 4 miejsce w Europie pod względem liczby ludności. Jej udział w ogólnej liczbie ludności tej części świata spadł z około 35 proc. w XVI w. do 25 proc. w XVII-XVIII w., 17,5 proc. w 1850 r., 14 proc. w 1900 r. i 10 proc. w 2000 r. Jednym z najważniejszych powodów takiego stanu było obniżenie przyrostu naturalnego, szczególnie w okresie międzywojennym, kiedy w niektórych latach bywał on nawet ujemny. W 2006 r. przyrost naturalny wyniósł 2,8 proc. Wzrost liczby ludności kraju jest spowodowany głównie imigracją z krajów Maghrebu, Turcji, Portugalii, Włoch, Hiszpanii i Czarnej Afryki.

Średnia wieku

W całej Francji średnia wieku wzrasta, zgodnie z ogólną tendencją starzenia się społeczeństw Europy. Pod koniec lat 90-tych XX w. średnia długość życia wzrosła z 62,2 lat do 74,9 lat wśród mężczyzn i z 67,6 lat do 82,4 lat wśród kobiet. Średnia gęstość zaludnienia we Francji wynosi 108 osób na km2 i jest ona niższa w porównaniu z krajami sąsiednimi.

Zaludnienie

Rozmieszczenie ludności jest bardzo nierównomierne. Wokół większych miast gęstość zaludnienia przekracza 200 mieszkańców na km2, w aglomeracji paryskiej sięga 6000 mieszkańców na km2, a cztery najliczniej zamieszkane regiony: Ile-de-France, Rodan-Alpy, Prowansja-Alpy-Wybrzeże Lazurowe oraz Nord-Pas-de-Calais skupiały w 1999 r. aż 43 proc. ludności Francji. Wyludniającymi się regionami, gdzie gęstość zaludnienia jest najniższa są: Szampania, Pikardia, Lotaryngia, południowa Burgundia oraz Masyw Centralny – poniżej 15 mieszkańców na km2.

Francuzi a imigranci

Rodowici Francuzi zamieszkują głównie zachodnie regiony kraju, są skupieni przede wszystkim w Bretanii, Normandii i Poitou, także w Owernii i na wybrzeżach Pikardii. Warto zaznaczyć, że mimo formalnej i coraz bardziej ugruntowanej jednolitości narodowej, żywe są nadal regionalne różnice kulturowe, widoczne w architekturze, w gastronomii i obyczajach. Ich szczególnym przejawem jest występowanie regionalnych lub lokalnych dialektów i języków. Choć używane są coraz rzadziej stanowią jednak podstawę odrębności Alzatczyków, Bretończyków, Katalończyków, Flamandów, a zwłaszcza Basków i Korsykanów. Odrębną grupę mieszkańców Francji stanowią liczne mniejszości narodowe.

Struktura zawodowa

Struktura ludności zawodowo czynnej we Francji to: usługi 71,5 proc., przemysł wraz z budownictwem — 24 proc. zatrudnionych, rolnictwo, leśnictwo i rybołówstwo — pozostała część; bezrobocie — 9,9 proc. (2005).

Cechy narodowe

Francuzi są bodaj najbardziej specyficznym narodem europejskim, uroczy, choć wielu nie sposób polubić. Ich dumę i zbyt wysokie poczucie własnej wartości trzeba po prostu zaakceptować. Często można się spotkać z określeniem, że Francuzi są nieprzystępni. Z zewnątrz wydają się niezależni, samodzielni, a nawet egoistyczni. Słyną ze słabej znajomości języków obcych, co wynika głównie z ich przekonania, że to inni powinni się uczyć francuskiego. A jednak to wszystko, co denerwuje Nas u Francuzów może jednocześnie wzbudzać szacunek. Ich duma i przywiązanie do swojej kultury i kraju powinny być wzorem dla innych narodowości.

			Lovetotravel Kontakt

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies