Rewolucja francuska

Rewolucja francuska to okres w historii Francji przypadający na lata 1789-1799. Czas powstań, rozruchów i zamachów stanu, które doprowadziły do upadku monarchii i ustroju stanowego we Francji. Chociaż początkowo rewolucja definiowała się, jako pacyfistyczna i jednocząca w rzeczywistości dokonała skrajnych podziałów polityczno-społecznych, zademonstrowała ultramilitarystyczne cechy i obaliła monarchię Burbonów.

Początek

Za symboliczny początek rewolucji uważa się zdobycie przez Paryżan twierdzy Bastylii 14 lipca 1789 roku, a za koniec przejęcie władzy przez Napoleona Bonaparte. Najważniejszym źródłem konfliktu była religia: reorganizacja wprowadzona przez cywilną konstytucję kleru podzieliła francuskich księży oraz ludzi wierzących na schizmatycki i nieschizmatycki obóz, nakreślając w ten sposób religijną geografię, która przetrwała do XX w. Inną przyczyną był kryzys finansowy państwa, oraz rozwój racjonalistycznej filozofii Oświecenia i związane z nią aspiracje polityczne stanu trzeciego (głównie burżuazji i mieszczaństwa).

Zmiany polityczne

W sierpniu 1789 r. uchwalono Deklarację Praw Człowieka i Obywatela, zaś we wrześniu 1791 r. Francja stała się monarchią konstytucyjną, zlikwidowano przy tym powinności feudalne oraz przywileje kościelne. Utworzono ordynację wyborczą w oparciu o zasadę cenzusu majątkowego oraz dokonano nowego podziału administracyjnego państwa. Znaczący wpływ na przebieg wydarzeń zaczęły wywierać ugrupowania polityczne. Nastała radykalizacja postulatów rewolucjonistów. W dwa lata po wybuchu Rewolucji władzę objęli żyrondyści, doprowadzając wiosną 1792 r. do wojny z Austrią, a jesienią tego samego roku proklamując republikę. Niepowodzenia wojenne, chaos gospodarczy, głód i nędza wywołały wrzenie wśród ludności Paryża.

Przejęcie władzy

Król Ludwik XVI skompromitowany próbą ucieczki i podejrzewany o współpracę z obcymi dworami w celu zdławienia rewolucji został 10 sierpnia 1792 r. uwięziony. Wytoczono mu proces i skazano na karę śmierci. Król został stracony 21 stycznia 1793 r. Wydarzenie to odbiło się głośnym echem we wszystkich krajach Europy, w następstwie, czego zawiązał się antyfrancuski sojusz większości krajów europejskich nazywany I koalicją. Wiosną 1793 r. władzę we Francji przejęli jakobini, zapoczątkowując rządy oficjalnego rewolucyjnego terroru i dyktatury. Ich władza nie trwała długo, bowiem już w lipcu 1794 r. tzw. termidorianie (uczestnicy przewrotu dokonanego w Konwencie paryskim 27 lipca 1794 r.) doprowadzili do obalenia jakobinów. Przywrócono wówczas pełną swobodę w gospodarce i handlu, spacyfikowano próby powstań ze strony sankiulotów i rojalistów.

Nowa konstytucja

Latem 1795 r. uchwalono nową konstytucję, według której władzę sprawował dyrektoriat. Jednak nieudolne rządy dyrektoriatu, wzrost znaczenia wojska i próby spisków rojalistów doprowadziły do obalenia dyrektoriatu i przejęcia władzy przez Napoleona I, który ogłosił się pierwszym konsulem. Rewolucja wprowadziła równość wobec prawa, wolność słowa i wyznania, zniosła porządek feudalny i doprowadziła burżuazję do władzy. Jej idee wywarły znaczący wpływ na cały kontynent europejski, przyspieszając przebieg tworzenia się nowoczesnych państw narodowych. Równocześnie doprowadziła do olbrzymich strat ludzkich i dużego zniszczenia dziedzictwa kulturalnego.

			Lovetotravel Kontakt

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies